PROCURATIO

PROCURATIO

apud medii aevi Scriptores, quodvis convivium, a procurare, i. e. excipere hospitiô et con viviô, quâ notione vox occurrit apud Lambertum Ardensem, Ekkehardum Iun. de Casibus S. Galli, Arnoldum Lubecensem, Adamum Brem. Rogerum Hovedenum, Alios. In primis vero Exceptio stata ac debita dominorum a vassallis, a quibus hospitiô et conviv iis statis vicibus excipiebantur, quum in eorum praedia divertebant: quae quidem procurationes in summam pecuniariam non raro convertebantur, uti dictum supra in voce Gista. Uti vero Domini a vassallis; sic Episcopi et Archidiaconi, cum Ecclesias sibi subditas visitabant, ab iis procurari consuevêre: de cuiusmodi procurationum immodicis sumptibus, cum crebrae ad Pontifices subinde deferrentur querelae, modum iis ponere illi annisi sunt, cum in Conciliis, tum Bullis suis. Inter quas Innocentii III. Pontific. Romani ex parte ita sonat, in Monastico Angl. Tom. II. p. 165 —— Querelam accepimus, quod cum olim Archidiaconus Richmondiae Parochiam suam visitationis gratiâ circumiret, cum centum equis minus tribus, viginti canibus et unô, tribus avibus venatoriis, ad quandam Ecclesiam praedictorum Canonicorum accedens, tantum domum istam sumptu immodicô gravârit, quod horâ brevi dicitur consumpsisse, quod toti familiae longô tempore suffecisset. Nos igitur —— inhibentes, nequis vestûm de coetero —— in procurationum exaltatione ------ Ecclesias seu Canonicos usl servientes praedictorum Canonicorum gravare praesumat etc. Vide Renatum Chopinum, de Sacra Politia, l. 2. tit. 7. num 11. Sed et Pontificibus Romanis cum in Franciam veniebant, Procurationes praestari fuissesolitas, docet Car. du Fresne ex Charta Isenbardi Abbatis S. Mauri Fossatensis A. C. 1274. Omni autem annô, quô Ecclesia nostra Domino Papae in has partes venienti procurationem, vel aliquid pro procuratione daret etc. Hinc Procurator, qui conviviô excipit, vel convivium apparat, quâ notione in Regula Templariorum, c. 14. Christus summus Procurator noster: et in Charta veteri Theobaldus Canonic. Blesensis, Procurator Regni Francorum, dicitur. Ubi Senascallus seu Dapifer intelligitur; quod Dapiferi Regii munus sit circa mensam Regiam et apparatum. Certe de Dapifero capiendus videtur Adalbero Laudun. Episcop. Poemate ad Robertum Regem Francorum, apud eundem Car. du Fresne, ubi ironice sic ait:

Ut Procurator Regis mundana ministrans,

Sit piger, ignavus, modicâ virtute repletus,

Hic aliena petat, repetat sua, nil tribuende,

Et iugiter maneat divisus forte iugali:

In Regis heredipetae non spes sibi constet.

Vide quoque Dominic. Macrum in Hierolex.